اعتقاد به این دو آیه کفایت میکند...

---

شخصی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با اصرار خواست که قرآن را به او بیاموزند. حضرت کسی را مأمور کرد به او قرآن آموزش دهد. آن فرد، هنوز دو آیه بیشتر نیاموخته بود که گفت همین مقدار بس است و رفت!

اصحاب تعجب کردند که چگونه با این همه اصرار به همین دو آیه اکتفا کرد و رفت.

پیامبر فرمود: انصرف الرجل و هو فقیه.  او در حالی رفت که آنچه باید بیاموزد و بفهمد، آموخت!

آن دو آیه، آیات ۷ و ۸ سوره زلزال بود: فمن یعمل مثقال ذرة خیراً یره / و من یعمل مثقال ذرة شراً یره.

بحار، ج ۸۹، ص ۱۰۷

چاپلـــــــــوسی مــــــــمــــــنوع!!

---

---

تملق و چاپلوسی از منظر آیات و روایات و سیره پیشوایان دینی و همچنین در بسیاری از فرهنگ‌های ملل مختلف مورد نکوهش قرار گرفته است. از منظر این منابع می‌توان به این نتیجه رسید که وجود چنین صفت بدِ اخلاقی در نهایت باعث فساد افراد در ابعادی گوناگون شده و به تبع جامعه را نیز فاسد خواهد کرد.

---

آیه ۱۸۸ سوره «آل عمران» در رابطه با بحث تملق و چاپلوسی صحبت می‌کند که متن،‌ ترجمه و مطالبی پیرامون مفهوم این آیه به شرح زیر است:

متن آیه:

*لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَیُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ*

ترجمه آیه:

"گمان مبر کسانی که به آنچه کرده‌اند، شادمانی می‌کنند و دوست دارند برای آنچه نکرده‌اند ستایش شوند، مپندار که آنها از عذاب الهی رسته‌اند، (زیرا) برای آنها عذابی دردناک است."

بخشی از مفاهیم مرتبط با این آیه:

مردم سه دسته‌اند:

۱- گروهی که کار می‌کنند و انتظار پاداش یا تشکر از مردم ندارند.
۲- گروهی که کار می‌کنند تا مردم بدانند و ستایش کنند.
۳- گروهی که کار نکرده‌، انتظار ستایش از مردم دارند.


برای این‌که این تمایل نابجای ستایش بدون عمل کور شود، در اسلام هرگونه تملق و چاپلوسی منع شده است.

---